Even uitblazen in de hangmat. De hemel is grijs maar het wordt eindelijk terug wat warmer. Je voelt dat het op komst is, warme zomerdagen. Heerlijk!
Voor ik terug naar binnen ga, neem ik eerst nog even een kijkje bij Kobie haar monumentje in onze tuin.
En dan ineens merk ik prachtige dikke frambozen op! Eindelijk! Die had ik vorig jaar geplant.
Op deze plek hebben we de placenta begraven. De frambozenstruik is er gezet zodat we elk jaar van de vruchten kunnen smullen met Kobie in onze gedachten. Ik kan niet wachten om te proeven. Ooh, wat zijn ze zoet!
Ik voel dankbaarheid. Dankbaar dat ik van de frambozen kan genieten en zovele andere kleine dingen. Dankbaarheid voor de manier waarop we nu in het leven staan. In die zin heeft Kobie ons een geschenk nagelaten, een heel bijzonder geschenk.
En dan schrik ik, er komen emoties naar boven. Een groot contrast met dankbaarheid.
Dat mensje, dat kleine grote wezen.
Tranen stromen. Ook het leven...
dag Heidi,
BeantwoordenVerwijderenheel toevallig ben ik op je blog terecht gekomen.(mijn neefje is gestorven op 6 maanden aan hersenvliesontsteking en ik was wat aan surfen daaromtrent). Wat een vreselijk verhaal. Het beleefdheidsvraagje: hoe is het met u klinkt nu verschrikkelijk banaal. vandaar: lukt het allemaal een beetje? Wie had dit durven vermoeden 13 jaar geleden tijdens die zorgeloze studententijd.. Ik wens je heel veel sterkte en ik denk dat je met je blog al een goede weg bent ingegaan.. het leven kan soms behoorlijk kak zijn! vele, vele groeten, saar(van de rega)
Hey Saar,
BeantwoordenVerwijderenBedankt, fijn dat je reageert. We hebben net de geboorte- en sterfdatum achter de rug, 3 jaar later. Het gewone leven proberen we terug op te pikken, maar het is nooit hetzelfde. We proberen het "zin" te geven, de ene dag lukt dat wat beter dan de andere...
Hopelijk lukt het wat voor de ouders van je neefje.
liefs, Heidi